Իմ պատկերացմամբ՝ մեր ազգի գլխավոր խնդիրը անհատի հոգեբանության ու գիտակցության մեջ ընդհանուրից ԲՈՅԿՈՏՎԱԾՈՒԹՅԱՆ զգացողության դոմինանտության առկայությունն է եղել և դեռ շարունակում է լինել: Ողջ պատմության ընթացքում մեր այս դժբախտությունների դժբախտությունը կարմիր գծով ընդգծված է եղել ու ապացուցել է, որ մենք մեր չեզոքությամբ, պատասխանատվությունից խուսափելով, «շառից, փորձանքից հեռու», «եղունգ ունես, գլուխդ քորի» եսամոլական պահվածքով և նմանատիպ արատավոր պատկերացումներով ու ասացվածքներով հարուստ հոգեբանութամբ գրեթե քարուքանդ ենք արել անհատից դեպի ընդհանուրի շահ տանող ճանապարհ- կամուրջը: Ու հիմա նույն թելն ենք թելում, այս անգամ գիտակցելով, որ դա էլ ավելի է խորացնելու վիհը:
Հայեր, դուրս հանեք ձեր ներսի բոյկոտը, կուզեք ասեմ, թքած քաղաքական նեղ շահերի վրա, բայց անտարբերությունը, չեզոքությունը ու ինքնաբացակա դնելը մեր չհաջողության գրավականն է: